Ah canım babaanneciğim… Her zaman ki gibi terasta camın önüne sandalyesiyle kuruluvermiş. Bugün de iç çekişleri bir türlü bitmedi. Kesin aklı başka başka yerlerde… -Babaanne ne oldu? İyi misin? -İyiyim Güliz’ciğim, iyiyim. -İyisin de babaanne neden sürekli iç çekip duruyorsun? -Yok bir şey kızım. -Ben bilir…

Hayattaki her anımızı yaşarken hep doğru yaşayabiliyor muyuz? Keşkeeee… Keşke o okula hiç gitmeseydim… Keşke o kıza hiç güvenmeseydim… Keşke o kadar yemeseydim… Keşke o kadar içmeseydim… Keşke o gece hiç yaşanmasaydı… Keşke o sabah erken kalkıp da uçağa yetişseydim… Keşke tedbirimizi alsaydık da o felaket olmasaydı… …

İnsanın hayatı bir anda tepetaklak olur mu?  Olurmuş işte. Hilal koltuğa oturmuş ve ne yapacağını bilmez bir halde “ Yok yok çok erteledim çok. Bekledim ve bekledikçe de büyüttüm. En sonunda da başıma bunlar geldi. Hiçbir şey öyle birdenbire olmadı ki… Kimi kandırıyorum ki ben… ” diye kendi kendine söyleniyordu. …

Yaz gününün sıcağında, Ömer ve Asya sahilde yürüyorlardı. Güneşin batmak üzere olduğu o saatlerde, onlar da herkes gibi sessizdi. Sadece denizin sesini duyuyor, rüzgârın saçlarında gezdiğini hissediyorlardı. Ama bir süre sonra, Asya’nın adımlarındaki ritim bozuldu. Ömer, birkaç adım öndeydi ve Asya’nın geride kaldığını…