SINAVI GEÇEMEDİK! SINIFTA KALDIK!

 

SINAVI GEÇEMEDİK! SINIFTA KALDIK!

Gözü kalabalıkta ki, küçük çocuğa takıldı Aysel’in. ‘’Free Palastine’’ diye bağırıyordu çocuk, elindeki bayrağı heyecanla sallayarak. Sonra diğer bir gence baktı, sesi kısılmıştı bağırmaktan. Sloganı hep aynıydı “İnsanlık Susma! Sıra...Sana...Gelecek !”

Çeşit çeşit pankartlar hazırlanmıştı ve onları kolları ağrımadan yukarıda taşıyan kadınlar, çocuklar, erkekler, bir nebzede olsa ümit vericiydi. Sloganlar da hep aynı mesaj. “ Özgür Gazze” “ Bebekler Ölmesin “ “Çocuklar Yaşasın” “Soykırıma Dur De !” “Özgür Filistin” “İyi Bilin ki Biz Müslümanlarız !”

Sloganlar atılırken kiminin gözünde yaş, kiminde tarif edilemez bir öfke , kimin de hüzün vardı.

Aysel, Filistin için düzenlenen tüm mitinglere, yürüyüşlere katılmaya çalışıyordu. Şuan elinden gelen, yapabildiği buydu ve tarafını bir şekilde olsun göstermeye çalışıyordu. Orada birilerinin canlarına kast edilirken,  yatağında rahat uyuyamazdı. Uyumamakta gerekiyordu!

Gazze mitinginde, kalabalığın azlığına çok şaşırmıştı. Çok kızmış, çok öfkelenmişti. Nerede bizim insanımız, nerede insanlığımız diye? Hani, Türk’ler masumun, mazlumun yanındaydı hep? Din kardeşi değil miydik? Zaten bu, bir din meselesi değil, insanlık meselesi değil miydi?

Bir kediye, bir köpeğe birileri, bir şey yapsa ülkece ayaklanırlardı. Ormanlarımız yansa; yangını söndürmeye koşarlardı. Komşunun derdiyle dertlenilirdi. 

Çünkü olması gereken buydu. 

Çünkü insan olmak da bunu gerektirirdi. 

Çünkü hayvan severdi, doğaseverdi, insan severdi Türk’ler…

Ya şimdi? Ne oldu? Ne değişti?

Binlerce masum kadın, çocuk, erkek, bebek her gün öldürülüyor.

Evler, yollar, hastaneler bombalanıyor.

İnsanlar, aç bırakılıyor.

Zulüm üzerine zulüm görüyorlar.

Duymuyorlar, görmüyorlar. Kimse sesini çıkarmıyor. Çıkaranların da sayısı az ve cılız..

Şimdi ebabil kuşlarında mı sıra?

Aysel’in kıyası bir önceki yürüyüşle oldu. Hassasiyetin, tepkinin her geçen gün artması gerekirken azalması çok üzücü diye düşündü. Oysaki dünya da bir çok ülkenin, tepkileri azalmıyor, aksine artıyordu. Bizden çok daha birlikteler, beraber hareket ediyorlar. Bu gördükleri; hem mutlu etti , hem de canını çok acıttı Aysel'in.

Şimdi ki Gazze yürüyüşünde ki ,kalabalık diğerlerinden daha da azdı. Baktı, baktı. Üzüntüsü gözünden akan yaşla birleşti. Utanç ve mahcubiyetle. Gökyüzüne baktı. Gökyüzünde uçan kuşlara baktı. İnsandan daha çok kuşlar vardı. 

‘’Affet bizi Ya Rabbi. Affet bizi. ’diye sürekli mırıldanıyordu.

Onlar Filistin’de, biz burada sınanıyorduk. Onlar Filistin’de doğru tepkileri verdiler, cennetine layık olacak şekilde davrandılar. Sınavlarını geçtiler.

Biz doğru tepkileri veremedik, biz yapmamız gerekeni yapamadık.. Bir avuç insan, Müslüman bir araya gelemedik. Sınavları geçemedik! Sınıfta kaldık!

Herkes bedelinin yettiği kadar üzülüyor..

Küçücük bir çocuğa, mitingde bayrak sallamayı slogan atmayı nasıl hak etmişti? Bu kadar, anlamlı bir bedeli ödemeye nasıl layık görülmüştü?

Milyonlarca insanın gözünde, bir damla yaş olmamasının bedeli ne idi?

Peki, bedel neydi? Nasıl oluyor da küçük bir çocuk, koca bir yetişkinden daha üstün oluyordu?

İnsan;

Kuşa, kediye, köpeğe…

Ağaca, çiçeğe, böceğe…

Devletine, milletine…

İnsan, insana… Emek verdikçe, onlar için bir şeyler yaptığında onu sever.

İnsan; sevdikçe, sevilmeyi hakkeder.

https://deneyimseltasarimogretisi.com/