BİTMEYEN YOLCULUĞUN ÖĞRETTİKLERİ

Sevgili günlük :) 

Bir otobüs garında, neredeyse 5 saattir bekletilen bir yolcu olarak yazıyorum bu satırları... Bir garip, eğitim meselesi de diyebiliriz bu yolculuğa... :) 

Aslında fayda adına çıkılan her yol insana hicret ediyormuş hissi de veriyor. Ne de olsa konforundan, imkanlarından vazgeçerek gidiyorsun, öyle değil mi? Bu nedenle her yolculuk başka bir macerayı, başka öğrenmeleri de içinde barındırıyor, tabi bu gözle bakabilene..

Bakalım bu sefer neler yaşanacak derken, otobüsün arızalanması ile otogardan çıkamayışımız, bu gecenin sürprizlerle dolu geçeceğine işaret olmuştu.

Erzurum’dan gelen otobüs, Kayseri terminalinde arıza yapmış, bir otobüs dolusu insan terminalde mahsur kalmıştık. Arızalanan otobüsün tamir edilmesi için saatlerce beklememize rağmen, araç tamir edilememiş, ardından yeni bir araç istenmiş ve sabah saat 7.00’ye doğru, yeni bir aracın gelecek olması ümidi ile beklemeye başlamıştık. :) 

Saatler sonra otobüsün orta kısmındaki merdivenlerde oturup, temiz hava alarak, cami minarelerinin arkasından, gökyüzünün aydınlanmasını izlemeye başladım. ‘’Farklı bir deneyim’’ diye düşünüp, yüzüme kocaman bir tebessüm koymaya çalıştım.

Etrafı izledim bir süre. Gün aydınlanıyordu, etrafta hızlı hızlı hareket eden insanlar vardı. Herkes farklı bir yöne doğru gidiyordu. Kimi geceden beri çalıştığı için yarı uykulu bir şeyler halletmeye çalışırken, kimi banklarda otobüsü gelene kadar sigarasını içiyordu. Kimi geceden beri beklediği için ayakları uyuşmasın diye yolda volta atarken, kimi otobüsün içinde uyumayı tercih ediyordu. Bazıları direksiyon başında yol kat ederken, diğerleri birilerini yolcu ediyordu...

Tıpkı hayat gibi...

Herkesin bir yolu vardı...

Hepimiz yolcuyduk aslında. Doğumla başlayan, ölümle başka bir yöne evrilecek olan bir yolculukta…

İnsan otobüse binmeden önce gitmek istediği yeri seçiyor, oraya gidecek olan otobüse biniyor ve yolda uyusa da, yolu da seyretse, yanındakiyle muhabbet de etse sonunda bir kaza bela olmadığı müddetçe gideceği yere varıyordu. Hayat öyle değildi ki!

Evet önce varmak istediği yeri seçmeliydi insan. ‘’Bu yolun sonu nereye çıksın?’’ diye sormalıydı kendine.  Ama sonra yaşadığı hayatla da oraya varmak istediğini ispatlamalıydı.

Hayat hep ‘’Gerçekten oraya mı varmak istiyorsun, o zaman şu probleme yönüne uygun cevap verebilecek misin bakalım?’’ diye soru sorup duracaktı. İşte o zaman uyuduğun vakit, uyandığın vakit, kimlerle muhabbet ettiğin, neleri seyrettiğin, nerelerde vakit geçirdiğin, hepsi çok önem kazanacaktı.

Tıpkı hayat yolculuğumda yaşadığım şu anki problem gibi. Nasıl cevap vereceğime bakacak hayat. Anlayıp dinlemeden yaygara mı koparacağım, etrafa mı sataşacağım, durumu anlamaya çalışıp adil bir tepki mi ortaya koyacağım?

Bu kadar konuştuğuma bakmayın,  payıma düşene razıyım aslında…

Böylesi daha anlamlı...

Daha tatmin edici...

Zaten gerçek bir amacı varsa, varacağı yer için ödeyeceği bedellere razıysa, insan gocunmuyor yaşadıklarına, gidenlere, kalanlara, verilenlere, verilmeyenlere...

Çünkü her şey geçici...

Her şeyin geçici olduğu bir yerde, hangi zorluk kalıcı olabilir ki?

Şükrettim tekrar, verilen nimetlere... Tıpkı ‘Bitmeyen Yolculuk’ gibi... Bak, yine neler düşürüverdi aklıma... Daha Konya’ya varamadan, zihnimde ne yolculuklar yaptım... Çok şükür...

Saat sabahın 6.45’i... Birazdan yeni araç gelecek ve biz yola çıkacağız.

Nerede olursak olalım, ne yaşarsak yaşayalım; mesele zorluklarla karşılaşmak değil...

Mesele, o anda verdiğin tepkilerde...

Bize de ‘Yaşantımızda amacımıza uygun ispatlar ortaya koymak ve amaçladığımız yere hayırla varmak’ nasip olsun...