ÖZÜR DİLERİM

Gökçen sabahtan beri telefonda şikâyet dinliyordu…

İlk önce ablasıyla konuşmuştu telefonda. Ama konuşma bitse de cümleler hala beyninde yankılanmaya devam ediyordu. 

‘Ali bu sene lise giriş sınavına hazırlanacak. O yüzden, bu senesi çok önemli. Arkadaş, eş, dost da pek davet etmeyeceğim eve. Bir kere olan bir şey sonuçta. Başka şansı yok.’

Daha zihninde onun sesi dinmeden üstüne arkadaşı Özlem aradı. 

‘Gökçen inanamıyorum. Faruk bana bunu nasıl yapar ya? Ben ona gençliğimi verdim, ömrümü adadım. Sonuç olarak o ne yaptı? Annesiyle bir olup benim üstüme geldi. Üzüntüden on kilo vermişim inanabiliyor musun? İpek gibi cildimde üzüntüden kaz ayakları çıkmış.’

‘Yeter artık. Bugünkü şikâyet kotamı doldurdum’ derken arayan iş arkadaşı Tuba’ydı. 

‘Gökçen, şaka maka bu kız benim ayağımı kaydırdı. Onun yüzünden kovuldum. Gece gündüz çalıştığım işimde, terfiyi bana değil de ona layık gördüler.‘

Yok yok… Daha fazlasına dayanamayacaktı Gökçen. Biraz sakinleşmek için telefonu kapattı. Ama bir sorun vardı… Telefonu kapatsa da zihnini kapatamamıştı Gökçen.

Tam derin bir nefes alıp koltuğa oturmuştu ki kapı çaldı. Gelen komşusu Naciye ablaydı. Elinde tatlıyla kapı da bekliyordu. Ama elindeki tatlı olsa da söyledikleri çok tatlı değildi.

“Yok kızım. Bu adam beni deli edecek. Söylesene istediğim çok şey mi? On yıl olmuş, değiştirsin şu salon takımımı, ne olur yani? Yeni yeni modeller var. Herkesin evini görüyorum İnstagram’da, içim gidiyor valla. Benim hakkım yok mu o güzel hayatı yaşamaya? Yok yok. Ben yanlış adamı seçtim. İstediğim hiçbir şeyi almıyor. Bir ay önce de mutfağı şöyle yapalım mı?’ diye sordum. Adam hayatında ilk defa sesini yükseltti. Neyse bu sefer sesi çıkmıyor…”

ALLAH’ım…

Hayatın amacı hâline getirdiğimiz şu saçmalıklara bak… 

Ve bu saçmalıklara takılıp giderken kaçırılan kıymetli olana bak…

Neden fark edemiyoruz… Gelip geçtiğimiz bir yerdeyiz… İster otobüs durağında gitmeyi bekle, ister bir asansörde yukarı çıkmayı bekle…  Fark etmez ki…

 İnsan hiç sadece gideceğimiz yere gidebilmek için bindiği bir asansöre kırmızı halı serer mi? Süsleyip püsler mi? ‘Mükemmel olmalı bu asansör’ der mi? Demez… 

Çünkü burası geçici bir alan… Burası geçip gittiğimiz bir sınav sahası. 

O hâlde geçip giderken yolun keyfini çıkarmak yerine, geçici olan şeylere bu denli kıymet vermek niye?

Benim hayatım, o sınav olmuşsa…

Benim hayatım, evliliğimdeki o Faruk olmuşsa…

Benim gecem gündüzüm işim olmuşsa…

Ve başka bir şey düşünmemişsem...

Yaşamımda sadece geçici olan şeyleri dert ettiysem…

İnsanın aklına hiç şu soru gelmez mi?

Yaşam bu kadar sığ bir şey olabilir mi? 

Bütün amacım bunlar olabilir mi?

Hayır ALLAHIM… 

Benim bir tane amacım var. Bu sınavdan geçebilmek… Senin rızanı kazanabilmek…

Peki, bunlar benim amacıma su taşıyor mu?

Eğitimim, RABB’imi razı edecek mi?

Evliliğim, RABB’imi razı edecek mi?

Kariyerim, RABB’imi razı edecek mi?

Peki, ne fark eder? RABB’im razı olmadıktan sonra…

O zaman tek amacım var… 

Asansörden inince nereye gidiyorum? 

İyi bir yere mi kötü bir yere mi? 

Ve bizi oraya götürenler bugün uğraştıklarım mı? 

İşte o zaman kıymetli olur, benim bugünümdekilerim.

Bu yüzden;

Özür dilerim RABB’im. Sınav esnasında, bir gözüm duvardaki saatte ‘Ya yetiştiremezsem’ diye korktuğum kadar, senin azabından korkmadığım için. Oysa SEN bize cevap anahtarı olan bir sınav vermiştin. 

Özür dilerim RABB’im. Yarattıklarına seni seviyorum derken, sana bir kere bile ‘Seni seviyorum’ demediğim için. Oysa hepsi yüz çevirdiğinde sadece SEN vardın. 

Özür dilerim RABB’im. Kariyerim için gece gündüz uykumdan çalarken, zamanım kıymetli diye bir teheccüde dahi kalkmadığım için. Oysa SEN, tüm zamanların sahibi idin.