AĞACIN DALINDAKİ MÜJDE

Sonbaharın ardında, 

Kışın ayazındaydı insan…

Kurumuş, yapraksız kalmış…

Gövdesiyle başbaşa…

Ne ılık bir rüzgâr, 

Ne de bir damla su…

Kıtlık…

Kuraklık…

Öyle bir mevsimdi işte bu,

Adı çıraklık…

Yerçekimine meydan okurcasına, 

Gün ışığına çıkmaya çalışan bir tohumdu insan…

Her baskılı sürecinde,

Ölü toprağını atmak zorunda kalan…

Kökleri uzayıp yayılan,

Bedel ödedikçe sağlamlaşan…

Büyüyen bir fidandı insan…

Sağ yanı dallı budaklı, 

Meyvesi, çiçeği, yaprağı…

Sol yanı gövdesi, kökleri,

Derinlerde toprağa bağlı.

Âh insan !

Sabır suyuyla beslenen,

Azim ışıklarıyla yola devam edecek gücü bulan,

Bir ağaçtı…

Süreçleri olandı insan…

Tıpkı doğada olduğu gibi…

Büyürken,

Yetişirken,

Yetiştirirken…

Zamana ihtiyaç duyandı…

Kotaları olandı insan…

Okuma yazmayı öğrenirken,

Üniversiteyi kazanırken,

Bir işe tutunurken,

Yuva kurarken,

Bebeğini beklerken,

Sabrının sınırlarında dolaşandı…

Sınanan bir canlıydı insan…

Bir gerçeği anlamaya çalışırken,

Şahitliğini aktarmak isterken,

Sınıfının açılmasını beklerken,

Satırlarını yazarken…

Hayata bir delil sunabilmek için,

Gecesini gündüzüne katarken…

Sınavı son nefesine kadar geçerli olandı…

Ama unuttu insan…

Kışı geçirmeden bahara ulaşamayacağını,

Köklenmeden gün ışığına çıkamayacağını,

Baskısız daha iyi versiyonunu bulamayacağını,

Yarasını kanatmadan kiri atamayacağını…

Unuttuğunu bile unuttu,

Çünkü yanılan bir varlıktı…

Pişman oldu insan…

Herşeyin süresi olan bu hayatta,

Aceleci davrandığını anladı.

Kibrinin yere serilip, 

Başının öne eğildiği,

İtiraflarının ikliminde,

Sebepleri kabul olandı…

Çok sonra hatırladı insan…

Tutunduğu ölçüleri.

Zihninin derinliklerinde,

Kendi gerçeğini bulandı.

Bir mevsimi bitip, 

Diğeri başlayandı…

Ve sonunda inandı insan…

Şikayet etmediğinde, 

Tomurcuklanma hakkı kendisine verilir.

Bir sarmaşık gibi nedenlerine sarıldığında, 

Bahar ona ikram edilir.

Ağacın dalındaki müjde, 

Kökündeki ızdıraptan gelir…