KANAAT NOTU

 

Tam kıyısında duruyordu yamacın…

Az biraz daha içeriye yakındı kayalıklarda. Ama sanki birkaç adım daha atsa, birazcık daha gidiverse düşecek gibiydi. Öyle bir niyeti yoktu elbette… Dışarıyı izliyordu, ara sıra gelip bu yamaçta geziniyordu... Her zaman değil, ara sıra… 

Yamacın ucuna doğru yaklaştıkça sanki daha da sıkı sıkı basıyordu ayakları yere…. Uzunca bir süre oradan etrafı seyrettikten sonra geri dönmek isterdi. Hem de o kadar net ve emin olurdu ki geri dönmek istediğine. Tam yamacın kıyısında karar verirdi buna. Az biraz kala….

Okulda öğrenciyken de az kala geçerdi derslerini… 49,5’ten kanaat notuyla…

Maç oynarken de son dakika golüyle kazanırdı… Son dakika topunu bekler, dua ederdi…

Evleneceği zaman da son dakikada bulabilmişti o kiralık evi… Birikimi de pek yoktu, biriktirmek de zül gelirdi ona zaten. Nikaha az biraz kala kardeşi destek olmuştu... Beyaz eşyalarını birlikte düzmüşlerdi. 

Oysa ki;

 

İnsan, kazandıklarıyla sınanır.
İnsan, kazanmadıklarıyla sınanır.
İnsan, asla kazanamayacaklarıyla da sınanır…

Kazanmak veya kazanmamak değildi ki mesele. Bu zaten bir sonuçtu ve sonuçlar da bizim kontrolümüzde değildi oysa ki... İyi ki de değildi zaten…

Kazanmaya doğru giden yolda yapıp ettiklerimizdi asıl bize kazandıran. 

Kimileri kazandım derken kaybederdi,
Kimileri ise kayıpların içinde gerçek başarıya ulaşırdı.

Bazen öyle hayal kırıklıkları yaşarız ki... O anda fark edemeyiz… Olayı, durumu analiz edemeyiz ancak sonradan, aradan yıllar geçtikten sonra “İyi ki o işim olmamış!” deriz. Ama o kadar çabamız mücadelemiz vardır ki hayatta, “Ben elimden geleni yaptım, ben yönümü belli ettim, ayaklarımı sağlam bastım, kıyıda dolaşmadım…” dediğimizde mi kazanırız acaba? 

Eminsem eğer ne yapmak istediğimden, kimseden kanaat notu almama gerek kalmıyor zaten. 

Okulda sınavlara hazırlanırken de 50 puan yeter ise o dersi geçmeme, eğer ben 55 puanlık ders çalışıyorsam kıyıya çok yaklaşmışım demek ki… Ayağım karadaki zemine sağlam basmamış demek ki... Hem de 50 bile alamadım tam kıyısında kaldım 49,5 oldu ve kanaat notu tamamladı benim performansımı. 

Kanat notu bir süreliğine geçiriyor bizi o yoldan…

Söz gelimi bizim Zeliha, iş yerinde en çok izin alan kişiydi. 1 saatlik işi olduğunda yarım gün ofiste olmazdı. Öğle molalarında da erken çıkar, geç gelirdi. Sabahları mesai başladığında onun kahvaltı zamanıydı. Bu nedenle onun mesaisi bizden yarım saat sonra başlardı. Yıl sonu performansında şirket içi performansın altında kalan tek insan o oldu. Şefinin ricasıyla uyarı almamıştı. Kanaat notuyla devam etmişti çalışmaya ama ta ki bu yıla kadar. Şirket küçülmeye geçince ilk gözden çıkarılan o oldu. 

Onun disiplinsizliği şirkete uyumsuzdu. Onun davranışları şirketin hedeflerine uyumsuzdu. Bu nedenledir ki kısa süreli bir yol arkadaşlığı oldu şirketle.

Kanaat notuyla geçebileceğimiz performanslar bizi ancak kısa süreli yollara ulaştırır. 

İnsan uzun yola çıkarken arabaya koyacağı benzini hesap etmeliydi, uykusunu iyi almış olmalıydı, gözleri açık oturmalıydı o şoför koltuğuna. O yolu diri olarak gidebiliriz ancak, gözlerim kapanırsa yolda, ya da kırsalda benzinim azalırsa hedefe nasıl ulaşırım sonra?

Kıyılarda dolaşmak bizi yıpratıyor hâlbuki...

Eğer insan hayırda uzun yol düşünüyorsa kesinlikle sınırlarda dolaşmamalıydı...