KÜÇÜLDÜKÇE...

Küçücük hissetti kendini...

Küçücük bir şey ne kadar büyüklenebilirdi?

Daha fazlasıyla büyüklendiğini anladı…

Bu his yetmedi.

Kalkıp biraz daha küçülmek istedi.

Önce ayağa kalkması gerekiyordu, küçülmek için…

Ne güzel bir zıtlık diye düşündü…

Hareket etmesi gerekiyordu.

Ne güzel bir çaba diye düşündü.

Derken…

Düşündü yine…

O gün olanları…

Kendi küçülünce olanlar da küçülmüştü, birdenbire…

Bir insanın ilgisizliği,

Bir insanın sözü,

Birinin bakışı,

Ayağına takılan taş,

Açlığı,

Üşümesi,

Ağrısı, küçüldüler…

Yok olamadılar belki ama küçüldüler…

İnsan, yok olmuyordu ne de olsa

İnsan, bedenen yok oluyordu ama,

İnsanın vasıfları,

İnsanın zaafları,

İnsanın büyüklenmesi…

Yok olmuyordu.

Küçülüyordu.

Olsun, dedi.

Küçülmek, hatırlatır diye düşündü…

En yüce olanı.

Kalkıp küçülmek istedi.

Küçücük sesiyle seslenmek istedi…

Fısıltı bile etmezdi bu ses bu koca alemde

Ama duyan vardı.

İçinden konuştu.

İçine sığmayanları kelimelere de sığdıramadı.

Kelimelere sığmayanı bir damla yaşa sığdırandı en yüce olan…

Gözyaşını akıttı.

Gözyaşlarıyla anlattı bir süre.

Küçücük sesi en yüce olana ulaşınca büyümek istedi.

Gözyaşları hıçkırıklara döndü.

Vücudu titredi.

Konuştu onunla.

Tek kelime etmeden anlaşılmıştı.

Temizlenmek istedi…

Bir süre daha gözyaşı döktü…

O büyüklenmeleriyle doldu zihni…

Yüzü ekşidi…

Kalbi burkuldu…

Yastığa başını koyamadı.

Yastığa başını koyamadı.

Yastığa başını koyamadı.

Küçüldükçe daha az yer kaplayamadı.

Hiçbir yere sığamadı.