ÖLMEDEN ÖNCE YAPMAYACAĞIM 100 ŞEY

Neden insan ölmeden önce her şeyi yapmak, denemek, görmek ister?

Ölümün bir son olduğunu düşünmek midir bu?

Eğer ölüm bir son değil de başlangıç ise insanın ölmeden önce asla yapmam dediklerini gözden geçirmesi gerekmez mi?

Hayatta “asla” dediğimiz şeyler neler?

Bunları “acaba”ya çevirdiğimizde bizi dünümüzden daha iyiye götürecek şeyler olabilir mi yoksa?

Helalleşmek mesela. “Asla onunla konuşmam! Bir hata yaptı ve bedelini ödeyecek!” dediğimiz kişilerle helalleşmek ya bizim şifamız ise? Kinimizin panzehri ise?

“Bu saatten sonra kursa mursa gidemem ben. Kaç yaşına gelmişim daha ne öğreneyim? İnsanlar gelsin benden öğrensinler hayatı” diyen biri... Ya şifası bu kibrini kırmak ise?

Ya da hep kendi dediklerinin olmasını isteyen ve olmayınca da oğluna, gelinine, damadına sorun çıkartan bir anne... Başkası adına karar vermekten vazgeçip başkalarının fikirlerini kabul etse... Ya şifası dominantlıktan kurtulmak ise?

“Sabahları uyanamam ben... Sabah yürüyüşleri hiç bana göre değil, uykumu yürüyüşe feda edemem!” diyen biri... Ya feda edeceği uykusu onun yıllardır kurtulmak istediği panik atağının şifası olacak ise?

İnsan öyle bir hayat yaşamalı ki hayatının son 6 ayının kalacağını öğrendiğinde “Yine aynı hayatı yaşamayı devam ederim” diyebilmeli. “Yine bugün ne yapıyorsam hayatımın son 6 ayında da aynı şeyleri yapmaya devam ederim” dediği bir hayat...

Nasıl olabilir ki? Böyle yaşayan insanlar var mı?

Evet var! Pek çoğu olmasa da pek azına sorsak, kendi derdinden çok başkasının derdini dert edinmiş, yük olmak yerine yük alan olmuş, yüzünde tebessüm ve aydınlıkla aramızda dolaşan o kişiler... Onlar ne yapıyorlar da sanki yarın ölecekmiş gibi ölüme hazır ama hiç ölmeyecekmiş gibi de hayatta aktif, canlı, diri ve mutlular?

İnsan öleceğini bilir ama bunu kabul etmez. Mezarlıkta yatanlar sanki hep orada yatıyorlarmış gibi zannederler. Bir zamanlar onların da bir hayatları olduğunu, bir şeylere sahip olmak için çabaladıklarını, vazgeçişleri olduğunu, düştükleri ve kalktıkları zamanlarının olduğunu hiç düşünmezler. Mezarlıklar sadece mezarda yatanların yeriymiş gibi davranırlar.

Öyle olmasa “6 aylık ömrünüz kaldı” diyen bir doktora “Ne diyorsun doktor! Öyle bir şey olmaz!” der miydi? Hani herkesin bir gün öleceğini kabul etmiştik? Neden panik oluruz ki?

Ölüme yakın olan insanların gerçekten ölmeden önce yapmadıkları mı akıllarına gelir yoksa yaşarken yaptıkları pişmanlıkları, geç kalışları, hataları mı?

İnsan öleceğini bilir ama bunu gerçekten kabul etmez.

Mesele ölmeden önce yapacaklarım değil, ölmeden önce asla yapmam dediğim vazgeçtiklerim, sakındıklarımdır.

Peki benim şifam olacak davranışları, seçimleri, vazgeçişleri, sakınmaları nasıl fark edebilirim ki? Nasıl hataların hata, pişmanlıkların pişmanlık, utancın utanç olduğunu fark edip ölmeden önce yüklerimden kurtulabilirim ki?

#sakınmadaustalık