KOLAY GELSİN

 

“Tek bakışla yüz ömür sürmek mi yüz bakışla bir ömür sürmek mi?”

Eşinin profilinde bu cümleyi gören Derya “Tamam işte aynı şeyi söylüyoruz ama yine de anlaşamıyoruz, neden? dedi.

-Bak hayatım ‘Benim bir ömrüm var ve ben de bu ömrü yüz ömürden deneyim transferlerini ala ala yaşıyorum.’ diyorum. Seninle aynı şeyi söylüyoruz işte…

Bir durdu Melih ve  “Evetttt” dedi.

-Ama mesele şu; bu deneyimi yani senin deyiminle bakışı kimden, neyden almalıyım ve onu hayatımda nereye ve nasıl yerleştirmeliyim?

Mesela gidip üç kere boşanan Selin ablamdan evlilik deneyimlerini istemem şahsen. Bir ders çıkarmamış hala onu zorlayan bir erkekle birlikte olmaya çabalıyor. Hatta çabalamıyor sürünüyor. Yazık ona.  Ne kendini tanıyabilmiş ne karşısındakini. Hala onu üzmeyecek ona değer verecek bir hayat arkadaşı nasıl seçilir bilmiyor. Bir ömür bu kafayla giderse vay ki vay haline…

Veya şu kamp alanını kurarken sen kaç kişiden fikir aldın, değil mi?  Hatta bir yaz kampta neler dönüyor diye amele gibi çalıştın arkadaşının yerinde.  Niye? Hem daha kazancı bol hem de daha keyifli bir yer nasıl açarım diye değil mi?

-Evet ya, ne zordu o yaz değil mi…  Ama gerçekten çok şey öğrendim. İlk çadır kurarken yarım saatte bir tarafını düzeltebiliyordum ama şimdi o sürede de kurup tekrar sökebilirim. Hele kamp alanında bir arıza olsa nasıl kaçıyordum kuytu köşe ama şimdi bir iş var mı diye ben turluyorum kamp alanını. Böyle olunca ben de kamp ahali de halinden memnun tabii ki.

Evet evet ya… Çoook zorlandım ama şimdi çoğu şeyi kolaylıkla halledebiliyorum. Çünkü ameliliğimi çok iyi yaptım ve işin inceliklerini iyi öğrendim...

Amele derken onu demek istemediğimi biliyorsun hayatım… Yani o işte çıraklık başlattın ve şimdi o işin ustası oldun. Artık hiç bir şey sana zor gelmiyor, her işin üstesinden kolayca geliyorsun. Çünkü o rolün adamı oldun, ustası oldun demek istedim.

İnsan her işin başında sebeplerini oluştururken zorlukları nasıl aşacağını çözerse sonucu daha iyi oluyor. Zaten her iyi veya işe yarayan şeyin başı biraz zor, biraz sancılıdır. Bu dünyanın yasası budur.

Emek olmadan yemek olmaz değil mi?

Beni hatırlamıyor musun ilk evlendiğimizde kaç kere lapa pilav yedirmiştim sana. Ne pilav bilirdim ne çorba. Ama şimdi EvvelAllah yarım saatte sen çadır kurarken ben de dört çeşit yemek yaparım hem de en lezzetlisinden. Biz de mutfağın amelesiydik yani. 

-Ya hatun aynı şeyi anlatıyoruz ama senin kelimeler kavramlar farklı. Bazen çözemiyorum ama sonra benimki benim için kötü bir şey söylemez diyorum. Zaten söylediğin her şeyin de tutarlı ve işime yarayan şeyler olması da hoşuma gitmiyor değil hani.

-Tabii ki hayatım… Yoksa niye biz beraberiz, niye aileyiz ki?  Keyifte de faydada da güzelde de doğruda da buluşalım diye, değil mi?

Niyetimiz bu değilse de bir tazeleyelim istersen…

Hayatta hep doğruya doğru yol alalım. Yol aldıkça birbirimize destek olalım, birbirimize benzeyelim. Kelimelerimiz, eylemlerimiz, acılarımız, keyiflerimiz benzemeye başladıkça bir olmanın da keyfine varalım.

-İnşallahhhh… Şimdi benim bir şeyi halletmem lazım. Bana müsaade…

-Hayatım, sen geçen sene amelilikte pardon... çıraklıkta çoğu problemi çözmeyi öğrendin zaten. Kolay gelsin diyeyim ama zaten sana bunlar artık çocuk oyuncağı.   Aaa bak arkadaşımın profilinde de şu yazıyor. Bu da sana gelsin!

 -Gönder gelsin bakalım…

-“İnsanlar aynı yöne bakınca bir olurlarmış yoksa yan yana dip dibe olunca değil…”

 -Tamam tamam, ben anladım… ‘Hadi git işine’ demenin, ‘ İşim var, hadi beni meşgul etme’ demenin yeni versiyonu bu galiba… Beni yanından kovmayı bile afilli bir cümleyle yaptın yaa, helal olsun sana karıcım…

-Aşk olsun olur mu hiç… Hadi bakalım boş duranı ALLAH sevmez. O sevmezse ben hiç sevmem. Kolaylıkların her geçen gün artsın inşallah ustam…