UMUT VE İNSAN

 

UMUT VE İNSAN

İnsan, unutan!

Unuttu, çoğunluğu zaman zaman,

Takıldı kaldı geçmekte olduğu diyardan,

Oysa geçiyordu bu duraktan…

İnsan, unutan!

Unuttu, kalbindeki sıcaklığını,

Gözlerindeki anlamlı bakışını

Aldandı zanlarına,

Kapattı gözlerini, tıkadı kulaklarını…

 

İnsan, unutan!

Baksa da göremez oldu,

Kıyılan canları, zulüm görenleri.

İşitse de duyamaz oldu,

Ağlayan çocuk, anne, babaları…

 

İnsan, unutan!

Nefsine yenik düştü,

Unuttu sınavını.

Görmek istemedi, yıkılan binaları,

İçlerindeki hayatları.

 

 

•          Kim duyacak, çocukların sessiz çığlıklarını?
•         Kim silecek, annelerin içlerine akıttıkları gözyaşlarını?
•         Kim destekleyecek, babaların çaresiz çırpınışlarını?

 

Oysa; RAB bi hatırlatan, unutmayan!

İnsan, yaptıklarıyla hem yüce hem aciz olan…

Zalime karşı çıkıp,  güçlü duran.

Mazlumu koruyup,  merhametli olan.

Zorlukta birlik olup, hayırda önde yarışan.

Son sahnesinde, umudu kaybolmayan.

 

İnsan, unutan!

Sonrasında kalbindeki gerçeği hatırlayan,

Her zorlukta sabredip, şükrü olan.

RAB bine secdesinde samimi olan.

İmanı artan, sınavında çabalayan…