DÖNÜŞ

DÖNÜŞ

Bir ses yükseliyor göklere.

Hem nasıl bir ses biliyor musun?

Yüzyılın tüm sesleri birleşmişçesine,

Bir yanda tek bir nidaya tutulmuş

Allah Ekber diyebilen…

Diğer yanda menfaatle süslenmiş ayrı ayrı cızırtılar

Ayrışması gereken…

İşte öyle bir ses,

Bir görüntü var sahnede.

Hem nasıl bir görüntü biliyor musun?

En düşkün, en solgun görünenin ardındaki gücü,

En parlak, en güçlü görünenin ardındaki zafiyeti gizleyemeyen,

Ayrışması gereken…

İşte öyle bir sahne.

Bir koku var gökyüzüne yayılan…

Hem nasıl bir koku biliyor musun?

Cennet ve cehennem iç içe geçmişçesine…

Aynı anda, aynı yerde iki kişinin soluduğu farklı iki koku

Ayrışması gereken.

İşte tam da bu cinsten..

Ama hepsi bir gibi görünen…

 

İnsanoğlu sınandığını göremiyor.

Nasıl görür ki?

En ufak çıtırtıda çığlıklar atan insan,

Bombalanırken Rabbinin sesini duyanla bir mi?

En ufak baskıda yüzü asılan insan,

Silahlar doğrultulmuşken müjdesine tebessüm edenle bir mi?

Bir değiliz...

Birlik değiliz...

Birleşen değiliz...

Çünkü önce hak etmek gerekirdi, biz hak ettik sandık…

İmanımız var sandık…

Oysa hiç ummadığımız sesler yükseldi.

İmanını haykırdı.

 

Sahne muazzam.

Dağıtılmadı roller, tanıtıldı…

Biz o role bürünemedik.

Çünkü ağır geldi kınanmak,

Çünkü ağır geldi dışlanmak,

Çünkü ağır geldi vazgeçmek,

Çünkü ağır geldi kendi kıtlığını oluşturmak,

Çünkü çok ağır geldi ayrışmak ve güçsüz görünenle birleşen olmak...

Çünkü yetmedi

Ucu ucuna yaşantımız…

 

Süre varken,

Henüz elenmemişken,

Senden vazgeçilmemişken,

Görmen içinken bunca şahitlik varken

Sen de kendinden vazgeçme!...

Gerçeğine sarıl, sahtelerinden bir bir ayrış…

Duy, ne diyor Rabbin?

Filistin’den konuşuyor seninle.

Gör, Rabbin sana gülümsüyor.

Filistin’deki gencin tebessümüyle…

Ama unutma ki,

Yaptıklarınla da,

Yapmadıklarınla da

Yalnızca Rabbin hükmüne hizmet edersin!